~~รอคอยใครนั้น..คืนหวั่นไหว~~
ความคิดเคลื่อนเลือนคล้อยด้วยคอยหวัง
โอ้พินพังอกใจร่ำไห้เห็น
บาดลึกเกินรวดร้าวกว่าก้าวเป็น
ความเยือกเย็นแผ่ซ่านสู่ม่านตรึง
เพียงรอคอยใคร,หวั่น ด้วยพลันหมาย
คงเสียงร่ำเป็นสายฝากร่ายถึง
ถ้อยรำพันเคยมอบตอบคำนึง
ยามตะวันฉายซึ้งรำพึงนัย
ในวันนี้เลือนหม่นเลยหล่นคว้าง
มีแต่ร้างใจเหม่อละเมอใส่
เขาคงซบหลับคู่กับผู้ใด
จึงผลักไสคืนกลับคอยนับวัน
ย่างสู่ค่ำกรายคืนเหมือนดื่นดับ
แสงจันทร์จับนวลผ่องใจร้องสั่น
สะอื้นไห้ตรมอกวิตกพลัน
ด้วยเเน่นั้นเขาเลือนคำเอื้อนออ
โอ้ว่าเขา..ลืมเเล้วในเเววหวาน
ซ่อนเก็บผ่านค่ำคืนอันขื่นหนอ
เพียงผะเเผ่วเพรียกพร่ำน้ำตาคลอ
สะท้อนต่อคืนหนาวเเสนยาวนาน
จึงความคิดผุกร่อนร้าวรอนกว่า
สิ่งใดใดทุกหล้านภาผ่าน
โออกหญิงปวดร่ำแห่งตำนาน
ขอโลกขานรับรู้คือผู้..คอย.!
